حالم فاجعه اس, نمیتونم بفهمم چی درسته و چی غلط. امشب طبق تصمیمی که گرفته بودم با ش کات کردم. لحظه جداییمون دردناک بود. الان اینجام که با خودم رو راست باشم و دروغهایی که به همه میگم رو به خودم نگم. هرچند که انرژیم تحلیل رفته و شاید نتونم همه چیز رو اونطور که هست ببینم.
ممکنه دچار تاثیری شده باشم که اسمشو گذاشته ام افکت مرکز گردباد. وقتی که در دل یک جریان قرار داری و همه چیز با محور تو در گردش است. سرگیجه و تهوع می گیری و پرسپکتیو را از دست می دهی. هر تصمیمی در آن واحد هم درست است هم غلط . سعی میکنم خودم را از بیرون ببینم و فکر کنم اگر یک نفر دیگه جای من بود چه راه حلی بهش میدادم. این یعنی جدا کردن احساسی که نسبت به موضوع دارم. یعنی مهم نیست که الان چقدر ناراحتم یا چه اتفاقی برای ش میوفته؛ مهم اینه چه تصمیمی برای آینده بهتره.
ش دختر خوبی بود که من انتخابش نکردم . دختر خیلی خوبی که من را دوست داشت و کنار من خوشحال بود. چرا انتخابش نکردم؟ بیشتر [سکشوالیتی و تایپ] . جاه طلبی جنسی من و تصویری که از [من آینده] دارم . ش در قالب ذهنی زنی که کنار من باشد جا نمی گرفت و من برای بودن با او به چیزی که هستم بسنده می کردم. و این؛ یعنی از دست دادن نیرویی که من را به اوج خودم نزدیک می کند. یعنی تن دادن به خوب و فراموش کردن اون هدف عالی که برایش تلاش می کنم. یعنی لذت نبردن از خودم.
فکر میکنم آیا نمیشد ش را با خودم همراه کنم در این کمال گرایی؟ آیا نمیشد او را هم با خودم تغییر بدهم؟ نه؛ دلیل اول اینکه یک بار اضافه به خودم می بستم و در این سربالایی او را با خودم می کشیدم ؛ و دوم اینکه وادار کردن کسی به تغییر مطابق میل تو به گناه اینکه دوستت داره کار درستی نیست. باید بتونی اونطور که هست دوستش داشته باشی نه اونطور که میخواهی باشه.
من روح ش رو نادیده گرفتم . چرا ؟ شاید چون سقف دوست داشتنم کوتاه بود. شاید چون این روح نیست که الان بهش نیاز دارم و شاید چون من را به بند می کشید و این بار حاضر نیستم به هیچ قیمتی آزادی ام را بفروشم. شاید این آخری.
فقط زمانی احساس بهتری پیدا میکنم که می بینم این تصمیم به نفع او هم بوده. داشتن مردی که برایش هیچوقت کامل نیستی و تو را مانعی برای بلند پروازی و لذت بردنش می بیند و کنار تو در اوج خوشحالی اش نیست. یک وجود کم رنگ که نهایت تلاشش به جای خوشحال کردن تو؛ برای راضی نگه داشتنت است همین.