هشت شهریور

این یک یادداشت کوچیکه که دارم در شرایط سخت برای خودم مینویسم. میخوام اگر در آینده به امروزم نگاه کردم شاهد یک حرکت درست باشم, بهترین انتخاب و تصمیمی که در این مقطع ممکن است.

بعد از مدتها فلسفه پردازی و تعمق و رویکردهای استدلالی, امشب به یک نتیجه رسیدم; اگر میدونی یه کاری درسته, فارغ از نتیجه و احتمالات انجامش بده. 

ما ساعتها و ساعتها صرف متقاعد کردن ذهن منطقی و شکاکمان کردیم, دلایل و جملات فوق العاده و نگرشهایی نفوذ ناپذیر. اما ذهنیات همیشه یک قدم از واقعیت عقب ترند. تفکری که دیروز به آن تکیه کردی امروز دیگه به کار نمیاد. ما دلایل را در جهت خواستمان مطرح می کنیم, پس چرا یک قدم جلو تر نرویم و مستقیم به خواست نپردازیم؟

چیزی که بهش فکر میکنم آزاد کردن ذهنم است - فکر نکردن کردن به چیزی غیر از کاری که باید انجام بدهم. فارغ از استرس مسایلی که از کنترل من خارج است, نبودن در پی چیزی به نام قطعیت و اینکه چه پیش خواهد آمد.

اگر آرامش میخواهی به آرامش برس

اگر سلامتی میخواهی سالم شو

اگر تعادل مثبت روحی میخواهی بدست بیار

به نقطه ای رسیدم که به نظر میاد راه حل, بیشتر کار کشیدن از ذهنم نیست بلکه Bypass منبع تفکرم است - منطق و شناخت همیشه بهترین راه حل نیست.

من از این شرایط بیرون میام, قوی و آرام.