هفت مارچ

امروز پنجشنبه بود, سر کار نرفتم و به جاش رفتم آخرین روز جشنواره دوسالانه رو تجربه کنم. خوب بود و روحیه ام بهتر شد, اونجا بودم که هادی تماس گرفت و منو به تولد دوستش دعوت کرد , پارتی صمیمی و خوبی بود.

هنوز در اعماق ذهنم خاطرات و احساسات گذشته تکرار میشوند و تصاویری سیال از دنیای خیالی و اغوا کننده ی بودن کنار معشوقم در خواب میبینم. تصویر زنی که با آن مدتی زندگی کردم و حالا باید بپذیرم که این زن هیچوقت وجود نداشته و هرچه بوده پروجکت ایده آل های من روی یک شخص دیگر بوده .

هرچقدر که از مهدیه فاصله میگیرم تصورات سمبلیک , اثیر و قویتر میشوند و هر زمان که در دنیای واقعیت با هم ملاقات کنیم بیشتر مطمئن میشوم که این دختر با زنی که در ذهن من وجود داره متفاوت است و ابر توهمات کنار میروند. 

امیدوارم شباهتها قضاوت من رو تسلیم خودشون نکنن . باید راهی برای سرریز بار اندوهم باز کنم , شاید فراموش کردم چطور میشه گریه کرد! وقتی بهش فکر میکنم بیشتر خنده ام میگیره. 

لعنت به این خوابها … کاش رؤیای دیگه ای داشتم . هیچ راهی برای متقاعد کردن ذهن نیمه هوشیارم وجود نداره که به چیزی غیر از گذشته بپردازه . فکر میکنم بهترین راه حل جمعهای دوستانه و آدمهای جدید باشه , ارتباطات جدید امید رو تقویت میکنه و قصد دارم بیشتر از این برنامه ها داشته باشم , شاید هر پنج شنبه .